Νίκος Σγουρινάκης – Δντης Σύνταξης EPIXEIRISI.GR
Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ιδιαιτέρως ασύμβατο και θα χαρακτηριζόταν τουλάχιστον ως αδιαφορία, να ασχοληθώ στο σημερινό σημείωμα με ένα τεχνικό θέμα όπως κάνουμε συνήθως τα τελευταία χρόνια, ενώ η χώρα βρίσκεται μπροστά στο πλέον κρίσιμο σημείο της ιστορίας της.
Οι απόψεις που θα ακολουθήσουν είναι προσωπικές.
Στα τελευταία εικοσιτετράωρα που διανύουμε, μέχρι την Κυριακή, θα κριθεί το μέλλον αυτής της πολύπαθης χώρας, στο βαθμό που το πολιτικό σχήμα, το οποίο αυτή την περίοδο έχει την ευθύνη της εκτελεστικής εξουσίας, ενδυναμωμένο και με το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος επί ερωτήματος για πρόταση που εν τέλει αποδείχθηκε ότι είχε αποσυρθεί, αποφασίσει να κάνει το πρώτο βήμα εξόδου, αρχικά, από την ευρωζώνη.
Λέγω αρχικά, γιατί ελάχιστοι αντιλαμβάνονται ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι η σταδιακή, αλλά γρήγορη απομάκρυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η πλήρης αποκοπή της Ελλάδας από το άρμα της Ευρώπης και η αναζήτηση ενός διαφορετικού τρόπου δημοσιονομικής διαχείρισης, αλλά όχι μόνο. Η χώρα θα χάσει την προστασία του Ευρωπαϊκού σχήματος και θα μείνει μόνη της μέσα στο πέλαγος.
Αυτό δε, διαφαίνεται ότι είναι πάρα πολύ εύκολο να συμβεί πλέον, αφού η όποια συμφωνία προταθεί ή τελικώς θα πρέπει να γίνει αποδεκτή και να εφαρμοστεί, στο πλαίσιο των κανόνων που ισχύουν στην Ευρωζώνη και δεδομένων των δανειακών μας υποχρεώσεων, δεν θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος, αλλά θα περιλαμβάνει «δύσκολα» μέτρα, δυσκολότερα από αυτά που ήταν γνωστά πριν λίγες ημέρες. Συνεπώς, το επιχείρημα αυτό, κάνει πιο εύκολη την πρόταξη του «όχι», την καθολική ρήξη και την συνεπαγομένη αποκοπή από το κοινό νόμισμα.
Και μετά το χάος και η καταστροφή. Ο ολοκληρωτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Περιουσίες θα μηδενιστούν, επιχειρήσεις και νοικοκυριά θα πτωχεύσουν.
Εξάλλου, ο ολοκληρωτισμός εκεί όπου επικράτησε, επιβλήθηκε μετά την απογύμνωση της οικονομίας, με το πρόσχημα της δήθεν ανασυγκρότησης, κατάσταση που διερχόμαστε τώρα, με τις τράπεζες κλειστές και τα οικονομικά μεγέθη σε ελεύθερη πτώση. Όλοι γνωρίζουμε, αν όχι, ας τα αναζητήσουμε, τα αποτελέσματα αυτών των καθεστώτων.
Έχει αποδειχθεί, όλα αυτά τα χρόνια της δημοσιονομικής κρίσης, από το 2009 και μετά, ότι αυτό που αποκαλείται «δύσκολα μέτρα», έχει δύο αναγνώσεις: Η πρώτη αναφέρεται σε οικονομικά – φορολογικά μέτρα που σε ένα σημαντικό βαθμό δέχτηκε, ανταπεξήλθε και άντεξε η κοινωνία και η οικονομία. Η δεύτερη όμως που αφορά σε μεταρρυθμίσεις και σε αλλαγή νοοτροπίας «σκόνταψε», γιατί το πολιτικό μας σύστημα δεν έχει το θάρρος να προχωρήσει πέντε βήματα μπροστά. Δεν θέλουμε δυστυχώς να αλλάξουμε ως κοινωνία και προκειμένου να δικαιολογηθούμε για αυτή την εμμονή μας, υποστηρίζουμε ότι ευθύνονται όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς. Ποιοι είναι οι άλλοι; Χώρες της Ευρώπης, ενδεχομένως κάποιες με χαμηλότερες οικονομικές επιδόσεις (τουλάχιστον μέχρι πριν λίγους μήνες), με κοινοβούλια, με πολιτικά κόμματα, με σύνταγμα και νόμους, κυρίως όμως με λαούς πίσω από όλα αυτά, στους οποίους οι κυβερνήσεις τους πρέπει να δώσουν εξηγήσεις. Οι δανειστές μας, δεν είναι άλλοι από αυτούς τους λαούς. Φορολογούμενοι και αυτοί. Η Ευρώπη λειτουργεί με κανόνες, τους οποίους εμείς, ως «υπερήφανος» λαός ποτέ δεν δεχθήκαμε να τηρήσουμε.
Ας το κάνουμε τώρα. Το χρέος μας (μόνο) διευθετείται. Ούτε «κουρεύεται» ούτε χαρίζεται. Όσο νωρίτερα το εννοήσουμε αυτό, τόσο καλύτερα θα το διαχειριστούμε.
Είναι άξιον απορίας, πώς τόσοι οικονομολόγοι, οικονομικοί σύμβουλοι, μάλιστα δε του αλλοδαπού, κυρίως, πανεπιστημιακού χώρου, που περιστοιχίζουν την κυβέρνησή μας, άφησαν την χώρα απροστάτευτη, κρίνοντας ότι η κατάλληλη χρονική στιγμή για να διαφωνήσουμε ως χώρα και να αποχωρήσουμε από τις διαπραγματεύσεις, ήταν το τέλος του προγράμματος προστασίας των τραπεζών (30/6). Πλήρης άγνοια για το πώς λειτουργεί το ευρώ, ως κοινό νόμισμα και οι κανόνες της Ευρωζώνης, ή καλά μελετημένο σχέδιο, προκειμένου να απαξιωθούν οι θεσμοί και να επέλθει η έξοδος;
Μακάρι να διαψευστώ. Πάντως, ως μέρος της δημιουργικής ασάφειας, που τόσο μας ταλαιπώρησε τους πέντε αυτούς μήνες, τολμώ να πω ότι πέτυχε.
Από την άλλη πλευρά, που είναι τα άλλα πολιτικά κόμματα; Θέλουμε πιο αποτελεσματικές κινήσεις.
Που είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τις διαβεβαιώσεις του, αλλά και με τον θεσμικό του ρόλο; Περιμένουμε άμεση αντίδραση.
Αφήστε τη δικαστική εξουσία που δεν τόλμησε!
Πώς είναι δυνατόν κάποιες μειοψηφικές τάσεις, όταν οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι το μέλλον της χώρας είναι εντός της Ευρωζώνης, να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στο να αλλάξει η πορεία της χώρας;
Αποδείχτηκε ότι η έξοδος είναι διαχειρίσιμη κατάσταση για την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Δεν θα έλθει η καταστροφή στον υπόλοιπο κόσμο, επειδή εμείς θα κάνουμε την λάθος επιλογή, όπως υποστήριξαν κάποιοι, για να γράψουν μετά τα συγγράμματά τους και να διεκδικήσουν βραβείο Νόμπελ. Δεν μπορούμε να εκβιάσουμε, αν αυτός είναι ο στόχος.
Η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ.
Η θέση της είναι εδώ, στην Ευρώπη.
Να δεχθούμε τη συμφωνία και να εφαρμόσουμε τα μέτρα που έτσι ή αλλιώς είναι πλέον απαραίτητα και αναγκαία.
Να προτάξουμε μεταρρυθμίσεις που θα βοηθήσουν, έστω μακροπρόθεσμα, στην αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς.
Να ευχηθούμε να επικρατήσει η ισορροπία και η λογική.
Το αξίζουμε ως λαός…
Νίκος Σγουρινάκης
