08/10/15 από τον
Κωνσταντίνο Δημ. Γραβιά
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής – φοροτεχνικός
Αν κατά τύχη πέσει στα χέρια κάποιου που δεν ανήκει στο επάγγελμα μας το ημερολόγιο των υποχρεώσεων που έχουμε απέναντι στους πελάτες μας1, είναι βέβαιο ότι αρχικά θα τον λούσει κρύος ιδρώτας. Στη θέα και μόνο του πλήθους των καταληκτικών ημερομηνιών θα λυγίσει όσο χαλκέντερος κι αν είναι. Στη συνέχεια, όταν αναλογιστεί και τον όγκο της εργασίας που απαιτείται για την διεκπεραίωση όλων αυτών των καθημερινών υποχρεώσεων, τότε ενδεχομένως να ζαλιστεί και να σωριαστεί φαρδύς πλατύς στο πάτωμα. Παρόλα αυτά, κανείς τρίτος δεν μπορεί να συλλάβει στην πλήρη του έκταση το μέγεθος των δυσκολιών που αντιμετωπίζει καθημερινά ο μαχόμενος λογιστής.
Οι πολλές και ποικίλες προθεσμίες τυλίγονται σαν δυνατοί κισσοί στο σώμα και στο μυαλό όλων μας δημιουργώντας έτσι μια ασφυκτική κατάσταση. Το κυνήγι των προθεσμιών είναι ένας μεγάλος βραχνάς για όσους ασχολούνται με το επάγγελμα του λογιστή-φοροτεχνικού. Όμως, αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα, αφού το ασταθές και ευμετάβλητο φορολογικό τοπίο, σε συνδυασμό με την αδάμαστη πολυνομία και την ηλεκτρονική γραφειοκρατία —που έχει παρεισφρήσει σε κάθε μας συναλλαγή με το Δημόσιο—, έχουν δημιουργήσει ένα άκρως τοξικό περιβάλλον για όλους τους συναδέλφους.
Ο ρόλος του σύγχρονου λογιστή —εκτός των άλλων— είναι συνυφασμένος με προθεσμίες, φορολογικές υποχρεώσεις, νέες διατάξεις, άγχος, αγωνία και άλλα πολλά. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί είδηση, ούτε είναι κάτι καινοφανές. Ανέκαθεν ο λογιστής δούλευε κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη των προστίμων και εν μέσω πολλών προθεσμιών που τριβέλιζαν το μυαλό του. Όμως, τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και όλοι οι συνάδελφοι κωπηλατούν αγόγγυστα μέσα στην ίδια γαλέρα που δυστυχώς παρασύρεται σαν καρυδότσουφλο προς το άγνωστο από τα ορμητικά νερά του ποταμού της πολυνομίας και των παραποτάμων της αβεβαιότητας, της αστάθειας και της ανασφάλειας.
Ταυτόχρονα, όντας μέσα στον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας ο λογιστής δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που ταλανίζει τη μικρή μας χώρα την τελευταία πενταετία. Η οικονομική δυσπραγία χτύπησε και την πόρτα του με αποτέλεσμα να βιώσει στο πετσί του τα μείζονα προβλήματα που επέφερε στο πέρασμά του ο τυφώνας της κρίσης και της φοροκαταιγίδας.
Παρόλα αυτά, είναι σαφές ότι η δουλειά δεν φοβίζει τους επαγγελματίες του χώρου. Αυτό όμως που τους καταρρακώνει και συνάμα τσαλακώνει την επαγγελματική και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους, είναι η πίεση που δέχονται από τους φρενήρεις ρυθμούς, τις ασφυκτικές προθεσμίες και τις συνεχόμενες αλλαγές, που όλα μαζί ενισχύουν το κλίμα ανασφάλειας. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί τίποτα να λειτουργήσει σωστά, αφού ανά πάσα στιγμή ξεφυτρώνει και μία νέα υποχρέωση που ξετινάζει τις όποιες προσπάθειες προγραμματισμού εργασιών. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η αντιμετώπιση του υπ. Οικονομικών, τότε συμπληρώνεται το παζλ με το μουντό τοπίο που αποτυπώνει γλαφυρά τις συνθήκες που επικρατούν στην επαγγελματική μας κονίστρα.
Ο ρόλος του λογιστή έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα κινδυνεύει να εκφυλιστεί και βάσει των πιθανοτήτων σύντομα ένα μεγάλος αριθμός συναδέλφων θα φύγει εκτός αγοράς ή θα ασχολείται με παρεμφερείς εργασίες, αφού δεν θα είναι σε θέση να παρακολουθήσει τον ορυμαγδό των εξελίξεων στα ακραιφνώς επαγγελματικά ζητήματα.
Σε πείσμα όλων όμως πρέπει να ανασκουμπωθούμε αν θέλουμε να αναβαθμιστεί ο ρόλος μας και συνάμα να βρούμε λύσεις στα υπάρχοντα προβλήματα έτσι ώστε να εξακολουθεί το επάγγελμά μας στο μέλλον να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομία του τόπου και να μην οδηγηθεί στο μαρασμό και στην απαξίωση. Αυτή είναι η πεποίθησή μου και δεν αποτελεί ένα ακόμη συντεχνιακό τσιτάτο σαν αυτά που μας κατακλύζουν καθημερινά από άλλες επαγγελματικές ομάδες.
Απαλλαγμένοι από κάθε ψήγμα μεμψιμοιρίας, συνειδητοποιημένοι, μονοιασμένοι, έχοντας κάνει απαραιτήτως την αυτοκριτική μας, πρέπει να εστιάσουμε στο στόχο δρώντας συλλογικά, προκειμένου να ενισχύσουμε τα θεμέλια του επαγγέλματός μας που ομολογουμένως τρίζουν από τους ανηλεείς «σεισμούς» της τρέχουσας καθημερινότητας.
Όλα τα παραπάνω —όπως τα βλέπω μέσα από το δικό μου πρίσμα— αποτελούν ουσιαστικά, μια «κραυγή» αγωνίας του λογιστή που πνίγεται στη χοάνη ενός αδυσώπητου αγώνα ενάντια στις φορολογικές και τις λοιπές υποχρεώσεις και προθεσμίες που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Ταυτόχρονα, μέσα από το παρόν κείμενο γίνεται μια προσπάθεια να αναδειχθεί για πολλοστή φορά ένα από τα πολλά προβλήματα που βασανίζουν όλους τους συναδέλφους, οι οποίοι εκτός των άλλων, πραγματικά συνθλίβονται μέσα στις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που έχουν καλλιεργήσει οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες για τη δημιουργία ενός απλού, σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος.
Αλλάζοντας λίγο τόνο και σε μία προσπάθεια να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, μοιράζομαι τις παρακάτω ρίμες που ήρθαν αβίαστα στο μυαλό μου —αναφορικά με το καλεντάρι του λογιστή—, έτσι για να ευθυμήσουμε λιγάκι! Παρακαλώ για την επιείκειά σας…
Το «καλεντάρι» του λογιστή
Το τρέχον καλεντάρι
κοιτώ με προσοχή
και μοιάζει με σαφάρι
ετούτη η εποχή.
Μονίμως κυνηγώ
τις νέες προθεσμίες,
μάλλον θα τρελαθώ
από τις αϋπνίες.
Τελειώνω με τη μία
μα, ξεπετάγεται άλλη
με πιάνει βδελυγμία
απ΄αυτή την παραζάλη.
Όλο και σφίγγει ο κλοιός
της γραφειοκρατίας
με ΄χει τυλίξει σαν κισσός
το τέρας της φαυλοκρατίας.
Η πολυνομία αδάμαστη
μέσα σ΄ αυτή τη χώρα
η υπομονή μου αξιοθαύμαστη
μα, είν΄όλα ψυχοφθόρα!
Όλα τριγύρω αλλάζουν
δίχως πια σταματημό,
οι υποχρεώσεις μας, καλπάζουν
δεν έχουν πλέον κρατημό.
Παλεύω καθημερινά
για να τα βγάλω πέρα
φαντάζουν όλα αλαργινά
σε τούτη τη γαλέρα.
Οι πελάτες φωνασκούν
για τους μεγάλους φόρους
δριμεία κριτική ασκούν
στο κράτος και σε κονδυλοφόρους
Λες και δεν έφταναν αυτά
μας πνίγει και η διχόνοια
είναι τα θέματα καυτά
μα, θα ‘ρθει η ομόνοια.
Είναι καιρός να αλλάξουμε
τα άσχημα στον κλάδο
την ευκαιρία ν΄αδράξουμε
για να μην πέσουμε στον κάδο.
Έτσι κυλάει ο καιρός
με τούτα και με κείνα
κι εγώ φωνάζω διαρκώς
πως ζούμε στη ρουτίνα!
Καλημέρα και καλή δύναμη.
___________________________
[1] Να σημειώσω εδώ ότι ο όγκος των υποχρεώσεων δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τον αριθμό των πελατών, αφού συμβαίνει συχνά το οξύμωρο φαινόμενο ακόμη και λίγους πελάτες να έχει κάποιος, οι υποχρεώσεις να είναι δυσανάλογες. Συνεπώς, το αξίωμα ότι πολλές υποχρεώσεις σημαίνει ότι υπάρχουν και πολλοί πελάτες, δεν ισχύει στην πλειονότητα των περιπτώσεων στον επαγγελματικό μας χώρο.
